where to start?

شروع ماجرا رو نمیدونم کجا بود اما مسیری که هستم رو هرچقدر سخت دوس دارم. کاری رو کردم که فک میکردم جواب میده، دلم می خواست انجامش بدم و اگه نتیجه نده دیگه هیچی به خودم بدهکار نیستم. 

زندگی همینه از عدم تعادلی به عدم تعادل دیگه و این رو باید بپذیریم. به قول اون دوستمون مثل دویدنه تو فاصله ی یک پای دیگه رو زمین گذاشتن یک پات رو هواست و به محض رو زمین اومدنش اون یکی رو هواست. به نظرم باید بپذیریم دیگه. یعنی تا وقتی نپذیریمش هی این اتفاق قراه برامون بیفته تا باورش کنیم. در واقع " جمله ی بی قراری ات از طلب قرتر تویت طالب بی قرار شو تا که قرار آیدت." برای خودم ی لیست آرزو درست میکنم و دونه دونه تیکشون میزنم به زودی. اگه قسمت نشد تا وینتر امسال برم. اولا که همه ی تلاشمو میکنم و دوما که قسمت نبوده دبگه. 
شاید امید راست میگه شاید ی وقتایی نباید تلاش کرد، نباید زور زد... اما ی وقتایی و تشخیص اون وقتا اون لحظه هاییه که احساس میکنی . نه این که به حرف بقیه باشه.