قواعد
برای ادمایی مثل من که بنا به هردلیلی با قواعد غریبه ان و به قلبشون اعتماد می کنن زمان میبره تا قانونارو یادبگیرن و متوجه بشن که هرکسی به قلبش اعتماد نمیکنه. مثلا قاعده ی پیدا کردن کار خوب، قاعده ی دوست های خوب داشتن و یا حتی خوب دوست داشته شدن و خوب دوست داشتن، اینا همش قاعده است درسته که هیج جا ننوشتنشون و جایی ثبت نشده اما ی چیزایی مثل تجربه ی ریش سفید بقیه و تکرار بیش از حدشون به ادم میگه که اینا هست و باید یادشون بگیری...وقتی پا میذاری تو مسیر خودشناسی و سعی میکنی خودت رو قدرتمند تر از قبل کنی اولش کلی ذوق داری اما جلوتر که میای تازه متوجه میشی ای دل غافل ! چه راه سختی پیش رو دارمف چقدر میتونم جلو برم؟ و چقدر مواجهه با این چیزا قراره سخت باشه؟ ی نکته ای که مهندسی برای من داشت این بود که بفهمم دنیا مثل ی پروژه است و تو مدیر مسوول اون پروژه ای و باید عرق بریزی باید مدیریت کنی تا اون پروژه به سر انجام خوبی برسه که متناسب باشه با اون ارزش ها و هدق های اولیه ای که توی این پروژه تعریف کردی...
خب البته میدونید که فهمیدن این موضوع تا به انجام رسوندن و لحظه به لحظه هوشیار شدن راجع بهش زمین تا اسمون فرق داره!
اما فرض کنیم که من تو این لحظه آگاهم به این پروژه و سخت دارم سعی میکنم خودم رو به ددلاین ها برسونم به همه ی چیزایی که ی روزی فک میکردم باید داشته باشم...
دنیا جالبه ! با همه ی غصه هایی که داره جالبه با همه ی تحملا خوب بودن سخته و کشتی رو به مقصد رسوندن سخت، اما جالبش میکنه ...
این که اساسا توی این دنیا میتونی قصه گویی کنی می تونی مولانا بخونی و خودت رو کشف کنی می تونی هر لحظه بفهمی اشکال کارت کجاست اوون رو خیلی خیلی جذاب میکنه ...
میدونم غم هست و نمیتونم چشمم رو به وضعیت افتضاح ایران الان ببندم ... باید اینو درست کنم ...چون کار دیگه ای نمی تونم بکنم باید شروع کنم دنبال دویدن سراغ پنیر دیگه چون از دست من بر نمیاد که برم با ترامپ روبوسی کنم ...!
خلاصه پس از هر سختی و ضعف و کوفت زهر مار ی یادگیری ای هست ...نکته اینه که اون یادگیری باید تداوم داشته باشه چون ممکنه بلافاصله بعدش فراموشش کنی و دوباره تکرار شه، باید قانون رو پیدا کنی ...
