آرام باش عزیز من ...

حکایت دریاست زندگی...موج داره فراوون و هر لحظه ممکنه  در پی خودش سونامی بزرگی باشه... 

ایمان دارم فقط ارامش دریاست که میتونه این سونامی رو از سر بگذرونه، باید دریا بود عمیق و آروم ...باید دل به تک تک لحظه ها داد و هرچه که پیش آمد رو پذیرفت، هرچقدر هم که سخت تنها راه پیروزی اینه، این که چطور باید اروم بود رو نمی دونم ولی انگار که باید یک دعا یا وردی داشت که تو لحظه های سخت با خودت مرور کنی و مومن اون باشی...ی چیزی که خون رو تو عضله هات جاری کنه و نیرو رو دوباره بهشون برگردونه...

      بعد از طوفان دیگه هرگز ادم قبلی نخواهی بود، هرگز دلت با باد صاف نخواهد شد بعد از سونامی زلزله سرسنگین خواهی بود، شاید یک راه باشه و اونم این که باد رو درک کنی، گسل رو درک کنی که چرا تکون خورده، دیگه این که فلان اتشفشان چرا بسته شده و گسل رو تکون داده به تو ربطی نداره..تو باید بتونی گسل رو درک کنی که راهی نداشته تا بتونی اروم باشی و ارامش داشته باشی...

      حکایت دریاست زندگی ...

      باید مثل دریا صبور بود برای خواسته ای که داری برای حل کردن انواع چیز هایی که به سمتت پرتاب میکنن،برای تموم اون صدف هایی که ازت می دزدن و با خودشون میبرن ...باید صبور باشی تا بتونی پسشون بگیری تا شک نکنی یک روز دوباره به اغوشت باز میگردن...

دل به دریا بده و اروم باش ...

دریا شو ارامش بده به همه ...