سقف ریخته

دیشب خواب دیدم توی خونمونیم و خونمون ترکیبی از همین جایی که الان هستیم و اون خونه ی کوچیک که تو کوچه تنگ بود و قبلا زندگی میکردیم. یهو یه صدایی اومد و متوجه شدیم ستون سمت چپ سقف تاب برداشته به پایین، میترسیدیم نمیدونستیم چیکار کنیم و انگار من فقط مهندس بودم و باید بلد میبودم. حس میکردم ستون لغزیده، ستون یه اتفاقی براش افتاده که تکون خورده و سقف اومده پایین. اگه ستون بود باید چیکار میکردیم؟ هیچ کاریش نمیشد کرد باید کل ساختمون خراب میشد تا بتونیم ستون رو تعمیر کنیم؟ نه نمیشد. تو این وضع هم که نمیتونستیم زندگی کنیم، میتونستیم؟ وضع بدی بود. آشفته حال و مضطرب و درمونده. چطور باید از خونه ای که تا اینجا رسوندیمش دل می کندیم؟ نمیشد.. کل ساعتای خوابمو بیشتر کردم تا بتونم مسئله رو حل کنم. یادم نمیاد دیگه چی شد. کانال رو عوض کردم و رفتم سراغ یه خواب دیگه، یه خواب دیگه که بازم ترس هامو به تصویر کشیده بود. حتی الان که فکر میکنم دقیقا همین خوابی که دیدم واقعیتش دقیقا پنج سال پیش تو ماه رمضون اتفاق افتاده بود. اون شب افطاری که رفتیم کتابخونه دانشجویی. همون شبی که سعت دوازده شب اون سوار ماشین یکی شد که فردی که نباید هم تو اون ماشین بود و فارغ از وضعیت من رفت. من دیشب همین خوابو دیدم ولی ادما فرق داشتن. چقدر عملکرد ذهنم ساده و بچه است؟ چرا هنوز اون مسئله رو فراموش نکرده؟ بابا بی خیال دیگه این همه مدت گذشته. 
خیلی ویرانم نه؟ خیلی آشوبم و کسی نمیدونه نه؟ چرا علی رغم تلاش هام از این ویرانی هنوز در نیومدم؟ چرا همچنان ادامه داره؟