حمله

    فک می کنم باید کم کم استراتژی حمله رو پیش بگیرم و تا جایی که می تونم تو تصمیمات حمله کنم ! یعنی نقزه مقابلی که الان هستم ...

مثلا وتی می خوام تصمیم بگیرم و اطلاعات نسبی ای ازش در آوردم ُ یه زمانی به خودم بدم و بگم آها ! پرتاب !!! و حمله کنم ..هرچه باداباد 

مثلا بگم که ۶۰ ثانیه وقت داری انتخاب کنی ! ۶۰ ثانیه طلایی ! 

     اساسا موضوع اینه که چیزی به اسم تصمیم خردمندانه وجود نداره که انقدر مارو درگیر کرده ...اگرم باشه لابد ملاک هاش تو ذهن ادما فرق داره ! برای من تصمیم خردمندانه اونیه که همه ی جنبه ها یعنی \ول و رضایت شغلی و خونواده وو اجتماع ازش سود ببرن ُ در غیر اون صورت اون تصمیم با خرد پول گرفته شده اگه مثلا فقط به پولش فک کرده باشی !‌

پس چی شد ؟ اطلاعات (اینم کوتاه باشه ) انتخاب ۶۰ ثانیه ای ! حملههههههه !

دل یک ذله کن

     امروز به این فکر میکردم که شاید اصلا رویای من از بچگی مشخص بوده و همونی بوده که بهش فکر میکردم ، فقط یهو وسط راه از ترس فقر و سختی راه مثل بزدلا کنار زدم و هی خودم رو با بقیه سنجیدم ..مثلا اگه یکی گفته تو این راستا پولی به دست نمیاری و یکی دیگه گفته خب کارت چی میشه و یا این که مثلا تحصیلات آکادمیک به چه درد می خوره هی و ذره ذره از ارزش اون رویای پس ذهنم کاسته شده .. و حالا انقدر کم شده که نمی تونم حتی ببینمش ...ی هاله هایی ازش هست اما نمی دونم رشته ی اتصالم بهش کجا  بوده و براش چی کار می تونم بکنم ؟

     فک کنم دوس دارم یک تغییری بکنم و باید به این دوست داشتنم احترام بذارم ، مثلا اگه دلم خیلی با عمران خوندن نیست ، خب چرا خودمو مجبور کنم ؟ اگه عمران اونی نیست که خوندنش قراره بهم هیجان بده پس ارشدش چی رو می خواد توی من عوض کنه ؟

    تو این مدتی که تقریبا هیچ کاری نکردم و هیچ راهی رو انتخاب نکردم مدام به کلا و از بیخ و بن تغییر دادنه فکر کردم . چرا ؟؟ چرا باید از بیخ و بن تغییر بدم فضامو ؟ این حس از کجا میاد ؟ از تحت تاثیر قرار گرفتن ؟ از جو گرفتن > از تله ذهنی ؟؟ این رو از کجا میتونم بفهمم ؟؟ کی میتونه بهم بگه کجای وجودم و چیه که داره میگه تغییر کن ؟ چیه که انقدر تحول رو دوس داره و نمی تونه اروم بگیره ؟؟ 

حس میکنم واضحه اما من چون غرقشم نمی بینمش ...نکنه قراره تا اخر عمر همین مدلی بمونم ؟ 
میرسه اون روزی که همه چی سر جاش قرار بگیره ؟ که ما آدما حرف هم رو بفهمیم و هرکی تو جایگاه خودش باشه ؟ ...

اشتیاق

چی میشه که به سمت چیزی اشتیاق پیدا می کنیم ؟  واقعا اکتسابیه یا ژنتیکی ؟ مثلا باید بپذیریم که : 

                   هر کسی را بهر کاری ساختن     میل آن را در دلش انداختن ؟

اگه که اینطوره چرا خیلی از ادم های موفق با فاکتور های موفقیت امروزی ُ گذشته ی کارشون رو از پدرانشون دارن ؟ چرا مثلا همایون شجریان خوب می خونه و احسان خواجه امیری هم ؟ چطوریه این میل ها ؟ چرا اونایی که حرفه های  پدرانشون رو ادامه میدن موفق میشن ؟ خب آره ! زمینش آماده است ... اما دیگه چی ؟ یعنی اگه مثلا  من جای دیگه و تو شرایط دیگه ای به دنیا میومدم بازم همینایی که الان دوس دارم رو دوست می داشتم ؟  شاید ما آدما واقعا لایه های پیچیده ای داریم که باید هزار تا پرده رو کنار بزنیم تا پیدا کنیم اون میلی که ی روزی خدا  قلپی انداخته تو دلمون ...یکی از اون  پرده ها  کمبودا و تله های ذهنیمونه .. باید اونا رو  پیدا کنیم و اون چیزایی که اشتیاقمون بهشون ناشی ازون تله هاست جدا کنیم ..مثلا من خیلی  به فکر اطرافیانم هستم ُ پس یعنی باید برم ی خیریه ی خفن بزنم و برم جلو ؟ گمون نمیکنم ..چون وقتی بر میگردم  و عقب رو خوب کنکاو می کنم می بینم  ریشه اش مثلا درد و دل مادرمه تو بچگی ! این یعنی چی ؟ یعنی من باور کنم ؟ فک نکنم ... ! چون یحتمل وقتی این کارو کنم و برگردم عقب رونگاه کنم لجم می گیره که چرا   همچین چیزی هدف منو ساخته ! 

ی چیزی باید من رو فارغ از خوانوادم سمت خودش جذب کنه و من رو خوشحال کنه !‌

راحله که به نظرم هوشمندانه بسیار عمل میکنه و الان دقیقا جاییه که باید باشه ُ شروع کرده بود نظرش رو راجع به آدم های موفق می نوشت و این که چرا احساس می کنه اون ها موفق هستن ؟ و در نتیجه می خواست ببینه که چیه که اون آدم ها رو براش جذاب میکنه و بالاخره از همه ی اونا بفهمه که آقا بالاخره چی از جون دنیا می خواد ...

این جا برای من مثل یک صندوق چه است .

سلام

مردن ؟!

خیلی احتمالا چیز عجیبی نیست ُ به خودت میای و می بینی دیگه نفس نمیکشی و خیلی راحت می تونی از جسمت جدا بشی ! 

قبل از اون رخداد فیزیکی احتمالا بار ها و بار ها برامون اتفاق می افته که می میریم بار ها و بار ها حس میکنیم که ی چیزی ازمون جدا شده و دیگه تو مسیر قبلی نیستیم ُ حالا شما جای  قبر رو با جاهای دیگه زندگی عوض کن .

فی الحال که تو چهارمین خط از نوشتنم هستم سو سوی آرامش خودش رو به قلبم نشون داده و این یعنی راه روشنه و نوشتن قطع به یقین هنوز ازون چیزاییه که میتونی بهش اعتماد کنی ُ نوشتن برای شروع سخته ...نمیدونی چی بگی و می ترسی از رخ ندادن همه ی اون نقشه هایی که برای اینجا داری ...به خاطر همینه که اسم این وبلاگ شد این :

haphazard / adj

happening or done in a way that is not planned or organized

exa : a haphazard way /manner/fashion

درست مثل زندگی خودم که نمیدونم فعلا کجاش به کجاش ربط داره و درست مثل آینده ی خودم که نمی تونم براش تصمیم بگیرم ُ شاید عجیب و غریب باشه اما این اتفاقیه  که داره برا من رخ می ده ُ می دونم خیلی ها به مسیری که میرن اطمینان ندارن ُ اما اونایی که همه چیز دنیا براشون جذابه و انقدر خودشون رو غرق فکرا و فلسفه ی زندگی کردن و همه چی می خوان قطعا انقدر ها زیاد نیستن.

 

این جا می نویسم ..از تموم اون اتفاقا و فکرایی که میتونه روز ها از کار و زندگی بندازتمون ..از تموم خیالاتی که میاد تو ذهنم و به خاطر سازگاری و توجهی که به بقیه دارم سانسورشون می کنم ... چرا اینجارو انتخاب کردم ؟ خب کجا ؟! وبلاگ راحله رو مدت هاست دنبال می کنم چون نوشته هاشو دوست دارم ..حالا فک میکنم اگه کسی نوشته ها و بعدش من دغدغه اش باشیم میاد اینجا و می خونه ُ اینجا بیشتر نوشته هان که مخاطبشون رو پیدا می کنن ُ ویژگی ای که اینستا نداره ..چرا که هزاران نفر رو فالو میکنی چون می شناسیشون یا هرچی  و بعد مستقیم خبرشون می کنی که بیا و بخون و حتما همرو بخون . اینستا ! بیشتر از هر وقت دیگه ای ازش احساس انزجار دارم ُ شاید همه مثل من نباشن و محیطش رو مثل من نبینن ... اما من نمی تونم مدیریت کنم این هجمه از اطلاعات بی مورد از زندگی مردم و دغدغه های اجتماعی و رویا های شخصی و غیره و غیره که زهنم رو از کار میندازن . این هم یحتمل مرتبطه با تیپ شخصیتی م ...می خوام اینجا یکم خلوت کنم و دور اشم از اون فضای های شو آف ! قطعا ی وقت هایی میام اینستا و پست هم میذارم و دور هم کیف  هم میکنیم و جواب ابراز علاقه های الکی همو میدیم . اما اونقدر ها دیگه روش متمرکز نیستم و حواسم به کارهایی که می کنم نخواهد بود چون به هم ریختگی و افسار گسیختگی اطلاعات دیگه شده از ویژگی های اون جا !‌

اگه نوشته و فکری دیدین که برا شما هم جای بحث داشت ُ حتما بهم بگین قطعا می تونیم به هم کمک کنیم !‌