بیاین می خوام ی چیز رو باهاتون مطرح کنم. نمیگم حرفم درسته اما حالا دارم درکش میکنم.
از وقتی اینستا و فضای مجازی خیلی باب شده ی تعداد از ادما تونستن خودشون رو در معرض نمایش بذارن و کم کم زندگیاشون بشه ایده ال مثل همه ی کسایی که میشناسیمشون.
ازون طرف کاش فقط جهانگردی بود!!! هرکی برای بروز بودن خودش داره ی کاری میکنی. درسته ی عده هم این وسط قصد خیر دارن. ( ابدا منظورم ادمای با کمتر از ده هزارتا فالوئر نیستا برو بالا تر ) هیچ نظارتی رو محتوای این صفحه ها نیست و هیچ خدایی وجود نداره که بگه اینا چقد درست میگن. الان می خوام برم سوال صفحات روانشناسی . از دکتر شیری و مهشید آبارشی گرفته تا همه ی اونایی که صفحه دارن و مطلب میذارن. به نظرم ی روانشناس قبل از هرچیزی باید بدونه مخاطبش و بیمارش کیه. اونی که دچار مشکل شده کیه تا بتونه بهش راهکار ارائه بده. وگرنه بیمار محترم هر مشکلی رو که می خونه فک می کنه داره و سعی میکنه از راهکار ارائه شده استفاده کنه. چه لزومی داره اون پرسش و پاسخ های پیج آبارشی انتشار داده بشه؟
قصدش خیره ؟ فقط جواب خودشونو بده.
بلبشویی تو فضای مجازی هست که نگو و نپرس. هیچ کدوم خدا نیستن و هیچ کدوم اون تصویری که به شما نشون میدن نیستن. برای ساخت و اداره یک صفحه اجتماعی مقدار زیادی وقت باید گداشته شه پس فکر نکنید که اونا نشستن کار خیر کنن.
چرا اینارو میگم؟ چون اخیرا برای یک مسئله تو زندگیم رفتم سراغ یک کوچ! ( کوچی که زندگی خوبی به ظاهر داشت و تو حرفه اش هم به نظر موفق بود) فک میکردم قطع این راه جواب میده. تا این که یکم جلوتر رفتمم و دیدم داره وارد حیطه روانشناسی میشه!! و فکر میکرد که خیلی درست میگه!
این که اشتباه بود رو کی فهمیدم ؟ وقتی رفتم پیش روانشناس! اون جا هیچ کدوم از جوابایی که انتظار داشتم رو نگرفتم. چرا؟ چون اون جوابا همه از زبون ادمایی بود که از دید خودشون مشکل رو دیده بود و ابدا شناختی از من نداشتن. و من وسط اون منجلابی که گیر کرده بودم چون نمیتونستم خوب ببینم از اونا می پرسیدم . اونجا جوابی رو گرفتم که مختص من بود. راه حلی رو گرفتم که هرگز فک نمیکردم جواب بده.
به خودم اومدم و دیدم که من خودم مخلوق خدا برای حل مشکلاتم کافی ام. و اگه قراره کمک بگیرم باید یک نفر باشه که اول باهام همدلی کنه و بعد ببینه چه راهی برام موثره. جز این مابقی راهکار ها و جمله ها و خفن بازی های اینترنت چرته محضه. ازنوشته های احساسی پونه مقیمی بگیر تا هر کسی که از ننش قهر کرده و رفته شده کوچ!
ازون طرف کاش فقط جهانگردی بود!!! هرکی برای بروز بودن خودش داره ی کاری میکنی. درسته ی عده هم این وسط قصد خیر دارن. ( ابدا منظورم ادمای با کمتر از ده هزارتا فالوئر نیستا برو بالا تر ) هیچ نظارتی رو محتوای این صفحه ها نیست و هیچ خدایی وجود نداره که بگه اینا چقد درست میگن. الان می خوام برم سوال صفحات روانشناسی . از دکتر شیری و مهشید آبارشی گرفته تا همه ی اونایی که صفحه دارن و مطلب میذارن. به نظرم ی روانشناس قبل از هرچیزی باید بدونه مخاطبش و بیمارش کیه. اونی که دچار مشکل شده کیه تا بتونه بهش راهکار ارائه بده. وگرنه بیمار محترم هر مشکلی رو که می خونه فک می کنه داره و سعی میکنه از راهکار ارائه شده استفاده کنه. چه لزومی داره اون پرسش و پاسخ های پیج آبارشی انتشار داده بشه؟
قصدش خیره ؟ فقط جواب خودشونو بده.
بلبشویی تو فضای مجازی هست که نگو و نپرس. هیچ کدوم خدا نیستن و هیچ کدوم اون تصویری که به شما نشون میدن نیستن. برای ساخت و اداره یک صفحه اجتماعی مقدار زیادی وقت باید گداشته شه پس فکر نکنید که اونا نشستن کار خیر کنن.
چرا اینارو میگم؟ چون اخیرا برای یک مسئله تو زندگیم رفتم سراغ یک کوچ! ( کوچی که زندگی خوبی به ظاهر داشت و تو حرفه اش هم به نظر موفق بود) فک میکردم قطع این راه جواب میده. تا این که یکم جلوتر رفتمم و دیدم داره وارد حیطه روانشناسی میشه!! و فکر میکرد که خیلی درست میگه!
این که اشتباه بود رو کی فهمیدم ؟ وقتی رفتم پیش روانشناس! اون جا هیچ کدوم از جوابایی که انتظار داشتم رو نگرفتم. چرا؟ چون اون جوابا همه از زبون ادمایی بود که از دید خودشون مشکل رو دیده بود و ابدا شناختی از من نداشتن. و من وسط اون منجلابی که گیر کرده بودم چون نمیتونستم خوب ببینم از اونا می پرسیدم . اونجا جوابی رو گرفتم که مختص من بود. راه حلی رو گرفتم که هرگز فک نمیکردم جواب بده.
به خودم اومدم و دیدم که من خودم مخلوق خدا برای حل مشکلاتم کافی ام. و اگه قراره کمک بگیرم باید یک نفر باشه که اول باهام همدلی کنه و بعد ببینه چه راهی برام موثره. جز این مابقی راهکار ها و جمله ها و خفن بازی های اینترنت چرته محضه. ازنوشته های احساسی پونه مقیمی بگیر تا هر کسی که از ننش قهر کرده و رفته شده کوچ!
