اروم اروم دارم دوباره خودم رو جمع میکنم. خیلی فاصله دارم ازون چیزی که خودمم باید به خودم افتخار کنم. اما خب میرسه اون روزم. خیلی عقبم اره...
نفس عمیق میکشم. سعی میکنم حالم خوب باشه. ولی انگار قهرم با دنیا و دوباره رفتم تو لاک خودم. این که سرپام شاید واقعا تاثیر سرترالین باشه. میترسم قطعش کنم. قطعش کنم و تو این اشفته بازار پیش روم کم بیارم. یه بدی ای که داره اینه که خیلی وقتا حس میکنم که باید اشک بریزم تا حالم خوب بشه. و نمیاد اشکم.
هنوز نتونستم هضم کنم که تموم چیزایی که از سه سال پیش تا حالا بهش میکردم به نوعی محقق شده و من دقیقا همون جایی وایستادم که فکر میکردم باید واستم، همون جایی که مشکلات رو حل میکنه...
حقیقتش اینه که اره، روزها و شب ه بهتر میگذره بهتر از هر لحظه سال هایی که گذشت، اما هنوز یه چیزی کمه و اون چیز انگار اون اصلیه استف اون مهمه است .. و انگار که تا اون مهمه هنوز فاصله دارم...
آه که نوشتن چقدر میتونه ذهن ادم رو باز کنه... ناراحتم که هفته ی پیش اونطور که باید پیش نرفت و ترس از شکست و اشتباه دوباره وجودم رو گرفته...و از این ترس انگار میخوام دوباره بیفتم تو چاله ی اهمال کاری. بدنم درد میکنه. خستم و دلم معاشرت با ادم هایی رو میخواد که دوسشون دارم. تنهایی کلافم کرده. حالا تقریبا 4 ماهه که دوباره از ایران اومدم و انگار که میخوام فرار کنم. انگار که باز دلم میخواد برم. برم ایران...و میدونم که اونجا باز دلم میخواد که بیام اینجا....و این قصه ی تکراری....
کاش این حس و این وضع تا 30 سالگی ام تموم شه...راستی! من سه سال دیگه کجام؟ چیکار میکنم؟ ازدواج کردم؟ بچه دارم؟ درسم تموم شده؟ کدوم درس؟ کدوم درسم تموم شده؟ و دقیقا دارم چیکار میکنم؟ نمیدونم... هیچی نمیدونم...
کاش تو سی سالگی خانواده تشکیل داده باشم، خوشحال باشم، درسم رو دوست داشته باشم، درس؟ بسسه دیگه چقدر میخوام درس بخونم؟ منظ رم اینه ه کاری بکنم که دوست دارم. تولید داشته باشه کارام و پول داشته باشم. کاش این دهه ی پر فراز و نشیب به ساحل ارامش و پیشرفت برسه...
