نمیتونم بنویسم، نشستم تلاش میکنم برای نوشتن ادبی برای گفتن حرف هام و تشبیه های زیبا و استفاده از شعر های زیبا اما نمیتونم. علی رغم این که میدونم نباید اینجور باشه مدام سخت گیری هام میاد جلوی چشمم. این نوشته ات رو اگه فلانی بخونه چی؟ یک جوری بنویس که وقتی اون میخونه به هخودش شک کنه جای این که یک عمر ماهار و زیر سوال برده. یاد هزاران چیز دیگه.
اه
از فرط استیصال بین سوپر ایگو و اون یکی دارم کلافه میشم
حال ندارم از هیچی راضی نیستم
همش دارم ضرر میکنم
نمیدونم چه غلطی باید کنم
خستم از خوش نگدشتن
از استیصال
از این که همش تو نقش ادم بدبخته ایم
همش پول نداره ایم
همش سختی بکشه ایم
همش نمی شه ایم
خستم تا بیخ و بن ام خسته ام.
همش ما بدبختیم
همش ببین چه گهی خوردیم.
همش من تلاش کردنه
مهم نبودنه.
خستم
خستم
خستم
خستم
