فوتبال

فوتبال نمیدیدم، اساسا انقدر گاهی درگیر فلسفه زندگی شدم که فوتبال یا بازی های اینترنتی یا فشن و مد یا کلا هرچی که دغدغه ی خیلیای دیگه بوده برام اهمیتی نداشته، هیچ وقت ذوقی برای دیدن ی مسابقه یا گل زدن اون نداشتم. چرا یک دوره ای طرفدار استقلال بودم اما ازون عشقای نوجوونی  بازیکن و رجز خوندن برا همدیگه بود.

     دیشب اما اتفاق خاصی افتاد، فوتبال دیدم حرکات رو دنبال میکردم و انقدر خوب بود بازی ایران که چشمم جا میموند ازشون، این که شانسی گل حوردیم و میتونستیم مساوی کنیم و اینا همش به کنار، حتی این که ازدیشب همه دارن از تیم ملی تشکر می کنن و واقعا کیف کردن  از بازی هم کنار. همه ی ما یک چیزی رو تو بچه های تیم دیدیم و اون تلاش همگیشون برای برد بود برای بازی بود و برای بقا،  لحظه لحظه می شد تحسینشون کرد از گل هایی که بیرانوند گرفت تا اون لحظه ای که سه تایی افتادن تو دروازه که نذارن گل شه. عمیق ترین لحظه اون لحظه ای بود که فکر کردن گل زدن و اما نشد. 

    حالا فک میکنم فوتبال جذابه نه بخاطر نوع بازیش و فلسفه ی وجودیش که به خاطر اون دوساعتی که هشتاد میلیون نفر نشستیم و بازی رو دیدم که به خاطر خانواده ی حالا 9 نفره ی ما که بعد مدت ها روی خوشی بی دردسر با جلوی تلویزیون نشستن دید.  به خاطر تموم هیجاناتمون و به خاطر اعتمادی که به بچه هامون داشتیم. چی میشد همین دید رو به دولتمردامون داشتیم ؟ مطمئن بودیم که تلاش میکنن و با جون و دل لگد می خوردن که نذارن ببازیم؟ اون موقع حتی اگه ببازیم هم  بازم دوسشون داریم، اما اینطور نیست کسی به دولت و حکومت جمهوری اسلامی اعتماد نداره و هزار تا مثال نقض از دزدی ها و منفعت طلبی هاشون داریم حالا کاش اینجا تموم میشد اونا از فداکاری یک عده ی دیگه هم که شامل شهدا و دانشمندا و غیره میشن استفاده می کنن. 

    فوتبال دیشب نمونه ای بود از زندگی خیلی از ماها ایرانیا از تلاش های ما از سرکوب های ما و در نهایت از باخت ما...فوتبال جذابه چون نهایتا تیم ملی خبر میده از سر درون ملیت یک کشور، از اونن کفش های تحریم شده( که مردم ش نقشی توش ندارن و یک عده احمق باعثش شدن) تا اون تلاش ها و جان فشانی ها و حتی استرس هایی که عملکرد همیشگیت( سردارآزمون)  رو تت تاثیر قرار میدن. از اون استادیومی که نصف ملیت مون اجازه رفتن بهش رو ندارن تا همون استادیوم تو کشور دیگه ای که حالا  اکثریتشون از ایرانن. ازون بازیکنای خوبی که یا متولد ایران نیستن و یا برای باشگاه های دیگه بازی میکنن و حالا تو تیم ملی جون و دل میذارن تا  داوری که به اسمش و حرکاتش افتخار می کنی...

     همه ی ما ازدیشب احساس مشترک داریم ، احساس غم و شادی با هم، احساس وجد و غرور با هم...نهایتا همون احساس عمیقی که دلمون رو قرص میکنه و باهم مهربون ترمون می کنه ..   

جای مردان سیاست بنشانیم  درخت تا هوا تازه شود...

(اشاره ای نمی کنم به حال خوبی که با صحبت راجع به فوتبال با شخص تو میتونست بهتر باشه ! )