آدم ها

  آدم ها و رفتار هاشون رو دوست دارم، بررسی نگاه هاشون و کار هاشون و بعد  ریشه یابی علتشون، متاسفانه هیچ  وقت نتونستم بی اعتنا از کنارشون رد شم، متاسفانه چون احتمالا این حجم از فکر کردنا ی نشت فکری بزرگه وقتی کار و زندگیت در این راستا نباشه.

     از مترو میرداماد پیاده شدم و اون پله های سرطانی که حالا چهارساله مجبورم بیام بالا و بالاخره بهشون عادت کردم گذروندم اون قسمت شکموی ذهنم ازم کافه ژلاتو خواست و رفتم لمیز نشستم  یک ربع با بستنی و اسپرسو و اون دارچین به میزان دلخواهی که روش می ریختم کیف کردم. اومدم تاکسی سوار شدم که وسط راه یک  عدد پسرک جوان سوار شد، موهای نسبتا فر و مدل خامه ای با پوست روشن، شلوارش مشکی و یکم گشاد بود با ی کوله پشتش. پرسید تا پایتخت چقدر میشه آقا؟ راننده گفت میشه 1000 بعد پسرک 5 هزار ای دراورد و داد بهش و راننده دادش درومد که ای عاااقا ! خورد بده وگرنه کرایش میشه 1400 گفتم هزار که خورد بدی و اینا. پسرک دست  کرد تو جیبش و پولاش رو بین انگشت شصت و اشاره اش جابه جا کرد تا به ی دو هزاری رسید و دادش اقاهه، اوج داستان اینجا بود که اقاهه دوتا سکه اومد بذاره کف دست پسرک که ایشون با یک بی میلی عارف گونه و لطیف ( این طور که از ته دلش باشه ) گفت نوموخوام !

     به پسره فک کردم! چقدر پولداره ؟ یا کلا براش مهم نیست؟ کارش چیه؟ نه بابا فک کنم بچه پولداره که از ددیش می گیره...هرچی که بود این آقا مسلکش به شدت منو جذب ی طور باحالی که دلم می خواست لپش رو بکشم اما کنار این لطافت چنان جذبه ای داشت که عین آدم مقدس ها حتی نمیشد بهش دست زد.

     داداش خلاصه هرجا هستی دمت گرم :)))