هرس

   کتاب اولش شاهکار بود، نه تنها از نطر من که خب از نظر خیلیای دیگه، ازون جنس کتابایی که می خونیشون و دل و جونت همراه کتاب میره. چی قشنگش می کرد؟ خب کنار قشنگی قصه و ادم های شبیه به حالای همه روزه ی ما، پرش ناگهانی داستان به زمان های دیگه که خیلی خوب و به جا بودن یعنی دقیقا با شخصیت پرت می شدی به اون زمان و همه چی بی عیب نقص بود تو این زمینه. با خوندن کتابش به عنوان یک کتاب ایرانی بعد از مدت ها خیلی حس خوب به خیلی از ماها انتقال داد. این شد که مشتاق کتاب دومش " هرس" بودم و تولدم از ی دوست مهربون هدیه اش گرفتم.

    "هرس" شروع خوبی داشت و باززم رنگ و بوی ایرانی توش موج می زد و گاه به گاه از لهجه ی خرمشهری شخصیت ها کیف میکردی. قصه قصه ی خوبی بود و باز هم دغدغه ی ما ایرانی ها باز هم همه ی اونچه که تو ذهن و روحمون ریشه دوونده. این بار جنگ بود از چشم یک خانواده ی خرمشهری.  مرعشی  قصه های نوال و رسول و بچه هاشون و ام عقیل و ام ضیاا رو روایت میکنه.شخصیت ها خوب نبودن به نظرم یعنی خیلی نمی شد درکشون کرد بس که حرف میزدن و بس که همه ی فکر ها و رفتارشون توصیف میشد. از یک جایی به بعد قصه کاملا رو تکرار بود. تکرا حس ها و رفتار ها، تکرار اتفاق ها و داستان ها و غم سیاه و بدی که روی همه چیز سایه انداخته بود، انگار یهو 17 سال از زندگی یک ادم همیشه تاریک باشه.

   چیز دیگه ای که روایت رو بد کرده بود بر خلاف کتاب قبلیش، پرش های بی نهایتش بود. انگار که یک قصه رو گرفته باشه و زمان هاشو تیکه تیکه کرده باشه و بعد همین درهم و بر هم بیاردتشون توی کتاب. یعنی یک طور هایی  اگه روایت نامنظم کتاب که باعث معما شدن داستان بود رو ازش میگرفتی ممکن بود فقط ی داستان 10 صفحه ای باشه و البته بسیار جذاب تر. 

    در آخر هم برای من ازون کتاب هایی بود که میشد صفحه های زیادی رو رد کنی و چیزی از دست ندی!