همه ی ذرات وجودم
همه ی ذرات وجودم بهم فقط یک چیز ازم می خوان، یک چیز که لحظه به لحظه نبودنش رنگم رو گچ می کنه، با خودم فریاد می زنم همه چیز رو از صبح تا شب اما از بیرون کاش رنگ رخساره خبر می داد سر درون رو...
چو طبیبانه بیایی به سر بالینم
به دو عالم ندهم لذت بیماری را ...
این جای قصه درده...اینجای قصه قوی بودنه و به هدف فک کردن اینجای قصه قهرمانمون باید دل ببنده به خودش و دم بر نیاره که چه صحرای محشری رو دلشه... این جای قصه پر از بغضای فروخوردست که باید هنوز قورتش داد و به این فکر کرد که راه سختی در پیشه .
این جای قصه قهرمان با رویاهاش گلاویز میشه با تموم اون کامفورت زون هایی که تا حالا فک میکرد دل کندن ازشون چقدر براش راحته و اما حالا با ی دیوار اهنی مواجه شده ...
این جای قصه قهرمان دلش می خواد داد بزنه و بگه اهاااای لحظه های از دست رفته لطفا برگردین ....
اما امان امان که لحظه ها هیچ وقت بر نمیگردن ...
آیا این قصه به قهرمان دیگه ای نیاز نداره ؟ نمی شه از قصه ی ی نفر دیگه ی قهرمان کش رفت و گفت بیا بیا شهرت قصه رو شریک شیم ؟
مثل این شعره که :
دیرگاهیست که کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست ...
باید قوی باشم !
باید قوی باشیم ...
باید لحظه ای که چشم به رویاهای محقق شده ام دوختم رو متصور شم...
باید لحظه ای که چشم به رویاهای محقق شده امون دوختیم متصور شیم...
باید دستم رو بگیری از روی زانو هام بلند شم و خاک روی زانو هات رو بتکونم ...
باید دنیا رو گرد و خاک کنیم ...
باید تکثیر شیم انقدر زیاد باشیم که باد زمزمه مون رو تو گوش همه بکنه ...
باد ...
