ذهنیات
شاید با خودتان بگویید:
من یک بچه‌ی لوسم که هنوز در هجده سالگی گیر کرده ام.
می توانستم از همین جا که هستم سر خر خود را کج کرده و مسیر را عوض کنم لازم نبود از صفر شروع کنم. یا شاید این که،
جمهوری اسلامی با من کاری کرده که این طور پشت صد کنکور و دانشگاه گیر کنم. این طور هنوز هم به دنبال این باشم که بروم دانشگاه که چه و چه.
یا شاید هم از کار کردن در محیط بزرگسال ها میترسم.
اصلا شما فکر کن به این که من برای چه این همه زمان و پول را هدر داده ام که این جا بایستم و حالا بخواهم از راه دیگری حرف بزنم؟
از خدا که پنهان نیست از شما هم چه پنهان که من تا همین جا هم عین خر در گل گیر کرده ام و هنوز یک تار موی گندیده ی بدن ایران و دوستانم را نم یتوانم با این ها عوض کنم. درست است که این ها بین الممللی اند و فرهنگشان جداب. اما من دلم همان بوگندوهای چرت و پرت گوی خودم را میخواهد. به معنای واقعی فضای داخلی خودم را می خواهم و سخت عین بید بر خود می لرزم برای ترک این این کامفورت زون کوفتی. حالا همه ی این ها را دیدی لابد با خودت میگویی وسط این ببشو این تصمیم یک دفعه ات چچیست؟
درست میگویی.
شاید با خودت بگویی پول دولت آلمان را هم هدر داده ام.
این را هم درست میگویی اما من قبل از گرفتن این تصمیم به تمام این ها فکر کردم حتی ب این که به بهترین چیزی که داشتم در شاخه ی قبلی در دو قدمی اش بودم اما سراغش نرفتم و احتمالا در اینده خودم را لعنت کنم هم فکر کرده ام.
اما در من کسیست که این رویای بی خاصیت را ول نمیکند.
