یاور همیشه مومن!

یکی پیشنهاد داد اسم دوچرخه ام را بگدارم یاور همیشه مومن. یاور و همیشه اش که معلوم است. اما مومن چرا؟ همه ی ما این را قسمتی از یک شعر شنیده ایم درست است؟ کدام شعر بود؟ حالا مهم نیست. سوال مهم این است که مومن چرا؟ از او پرسیدم بی درنگ پاسخ داد چون بهت ایمان داره هیچ وقت تنهات نمیذاره. بعضی جملات در این دنیا هستند که حواست نیست اما می توانند رنگ و بوی زندگی تو را عوض کنند. مثل آن قسمتی از هو آی مت یور مادر که تد از ناکجا جمله‌ای به رهگذری در ساختمان امپایر استیت میگوید برای این که چیزی به دوستانش نشان دهد و آن رهگدر می گوید واقعا؟ من داشتم میرفتم بالا که خود کشی کنم. مثالش را خیلی داریم. لااقل بار ها برای من اتفاق افتاده. روزهایی که اصلا احساس زیبایی نمیکنی و یک نفر از نا کجا از تو تعریف میکند. روزههایی که کلافه ای از نسل بشریت و نانوا به تو نانی به رایگان هدیه میکند و غیره و ذلک. "یاور همیشه مومن نه به طور مستقیم بلکه تلویحاٌ برای من این طور بود. یاوری که به تو ایمان دارد و هرگز تنهایت نمیگدارد. چه نعمت عجیبی است؟ آیا من خودم یاور همیشه مومن خودم هستم؟ البته که نه! اما منظورم این نیست که خودم را تنها میگذارم . من به خودم ایمان ندارم و اگر خودم را تنه نمیگدارم فقط برای این است که نمیتوانم. از من ساخته نیست. 

همه ی این ها را گفتم که بگویم دلم یاور همیشه مومن می خواهد. یاوری که علی رغم اشتباهاتم و اشتباهاتش چنان قلبش به قلبم وصل باشد که هرگز تنهایم نگذارد. 

یاوری که به قلبم ایمان داشته باشد. 

 

پ.ن: هوای ابری آلمان هوایی واقعا ابریست!