رابطه در 26 سالگی

بعد از این همه فراز و نشیب زندگیم در این سال ها حس میکنم به خط الراس نزدیک به قله رسیدم و دارم آروم آروم ثبات پیدا میکنم. البته هنوز راه رو زیاد میبینم اما خیلی دره ها برام تموم شدن. خیلی چیزارو پشت سر گذاشتم و گرچه سخت ولی پرونده شون توی ذهنم بسته شدن. مثل یه سری کارا که می خواستم بکنم یا غیره...

 حالا الان به طور به خصوص راجع به رابطه بر خلاف گذشته فکر میکنم که رمز موفقیتش جدا بودن همیشگیه. نه جدا بودن فیزیکی نه. جدا بودن شخصیت و راه و اساسا ما شدن به معنی حل شدن در هم ایده ی غلطیه برای رابطه. باید هرکی من باشه من خودش و خودش مسئولیت زندگیش رو بر عهده بگیره و تو این مسیر از زیبایی ها و حتی تجربه ی زیبای  حس کردن نازیبایی های طرفش هم لذت ببره. لذت همراهی لذت میوه چیدن از درخت دیگری. نمیشه ما شد نمیشه در هم حل شد چرا که هر کدوم از ما متفاوتیم. بادی تو رابطه آزاد بود تا خوشحال بود.. آزاد برای رابطه داشتن با افراد دیگه آزاد برای انتخاب دین و روش زندگی و آزاد برای مسیر زندگی. فکر میکنم تنها از این طریقه که میشه دو نفر به قول نیچه آفریننده بشن. فقط در این صورته که میتونن تا ابد از چت کردن از حرف زدن با هم لذت ببرن. چون تا ابد دو تا ادم جدا از دو تا دنیای دیگه ان... اما وقتی یکی شدن چی میشه؟ وقتی همه چیشون به هم گره خورد چی میشه؟ دیگه آزاد نیستن دیگه تکراری ان و مگه ادم چقدر میتونه از خودش لذت ببره؟ تا کجا؟ و قید و بندی که اجازه ی حرکت به دیگری نمیده... حالا بیش از پیش فکر میکنم کلیشه های رابطه بی معنیه. رابزه برابره زن و مرد هر دو برابرن. در ابراز احساسات در زیبایی در حق در همه چی، این یک بازی دو طرفه است... نمیشه من بگم من دخترم تو ابراز علاقه کن یا تو مردی تو نیاز جنسی داری . نمیهش نمیشه نمیشه. 

تصوری که دارم الان اینه که همراهی این شکلی دو تا ادم خیلی و خیلی جذاب میشه... خیلی...