سرگیجه

دنیا دور سرم می‌چرخه و به تصویر خودم توی شیشه‌ی پنجره نگاه می‌کنم. 

حالا به جای دخترک همیشگی، زنی بالغ سراسر شور زندگی میبینم. زنی که می‌رقصه، می‌خنده و شاده. شاد؟ به چرخش سرم فکر می‌کنم. نه این شادی نیست، شاید بشه اسمشو مستی گذاشت. مست از زندگی‌ای که درون رگ‌هام جریان داره و حالا دیگه کسی جز خودم کنترلش نمی‌کنه.

فکر می‌کنم تا چند سال آینده مست باشم. و خوشا این مستی که درد رو قشنگ می‌کنه، که عقل رو روشن می‌کنه دل رو پرشور میکنه...

 

بیاید با من حدیث از مطرب و می بگین و راز دهر کمتر بجویید لطفا:)
چرا؟ 

چون که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معمارا رفقا!