بیست و شش

باید یه بار دیگه به دخترک درونم فرصت پرواز بدم. 

به مساخت دو در دویی که برای خودم و کارهام درست کرم نگاه میکنم. به جایی که شده نقطه ی امن زندگی این روزها. نمیتونم باور کم روزها تو همین حالت اینجا بشینم. باید به فکر خودم و زندگیم باشم. به فکر خوش گدروندن تنهایی. تنهایی زندگی رو دیدن و غیره. این نکته ی بدی نیست. حقیقتش اینه که تهش تنهاییم. نمیشه روی هیچ کس برای موندن حساب کرد. نمیشه. اینه که برای لحظه لحظه ی این زندگی مسئولیم. مسئولم. 

حالم خوشه. حالم خوش نیست. لحظه به لحظه متغیره. نمیتونم منتظر اتفاق خوشی که قراره بیفته بشینم. باید بسازم و برنامه بریزم و عامل خوش گذرونی باشم. باید حال خوش رو بسازم. 

از همین جا از این تیکه ی دو در دوی جهان که متعلق به منه.